Rolstoelonvriendelijk Suriname oorzaak isolatie ‘special needs’ mensen
Rolstoelonvriendelijk Suriname oorzaak isolatie ‘special needs’ mensen
Special needs
Special needs
Wie om zich heen kijkt in ons land, zou wellicht tot de conclusie kunnen komen dat er heel weinig of zelfs geen mensen met een beperking wonen in Suriname. Maar niets is minder waar. Door de wijze waarop gebouwen en openbare voorzieningen zijn ingericht, zijn de mensen met een beperking in Suriname gedwongen een teruggetrokken leven te leiden.
Dit zorgt voor veel wrevel, zeker bij Esten Cohen, een 32-jarige jonge vrouw die liever niet praat van ‘mensen met een beperking’. “Ik houd persoonlijk meer van de Engelse aanduiding: ‘people with special needs’ en niet van het woord ‘beperking’ omdat iedereen wel een beperking heeft. Bij de één is het zichtbaarder dan bij de ander.” Uit deze krachtig uitgesproken woorden van Esten, valt af te leiden dat zij alles behalve zielig is. “Ik neem mijn eigen ontwikkeling ter hand en ik maak het beste van mijn omstandigheden”, zegt ze met pretlichtjes in haar ogen. We lopen op het terrein van het verzorgingshuis waar Esten al elf jaar een kamer bewoont en er ook werkt als receptionist. Haar electrisch aangedreven stoel brengt haar snel en efficiënt binnen in het kantoor waar ze als receptionist werkt. Door een speciaal aangelegde voorziening daartoe, behoeft dat geen ingewikkelde manoeuvres.

Wreed lot
“Ik werd vaker door medestudenten naar boven geholpen, maar dat was gevaarlijk. Ik heb na het eerste kwartaal daarom besloten om toch maar naar de havo te gaan, en die rondde ik binnen twee jaar af.” Een wreed lot lijkt dat om wegens de beperkte voorzieningen je droom te moeten laten voor wat het is. Maar Esten is niet verbitterd. “Ik maak er het beste van, ik ben nooit gediscrimineerd en mijn medestudenten waren altijd heel vriendelijk. Wel staarden de kinderen heel vaak naar mij. Maar dat komt doordat ‘special needs kinderen’ die eigenlijk normaal onderwijs kunnen volgen niet samen naar school gaan met andere kinderen. In het buitenland gaat dat wel samen.”
Openbare gebouwen
Maar er moeten nog meer zaken veranderen in Suriname. Esten pleit ervoor dat bij het verstrekken van bouwvergunningen voor openbare gebouwen het verplicht gesteld wordt dat die gebouwen
rolstoelvriendelijk moeten zijn. “Omdat de huidige gebouwen dat niet zijn, raken wij nodeloos geïsoleerd. Dat is niet prettig.” Ook over de inrichting van de trottoirs moet nagedacht worden, vindt Esten. “Ik houd van wandelen, maar zeker in de stad gaat dat niet. De stoepen zijn heel erg ongelijk en niet prettig voor mensen met een beperking. Ook de straattegels die er vaak ongelijk bij liggen en de open putten vormen voor mensen als ik een levensgroot gevaar”, zegt zij verder spijtig.
Cobus
Esten vrolijkt op als ze denkt aan de mensen die haar toch helpen om een stukje onafhankelijkheid te realiseren. “Martin Silvin de eigenaar van Cobus Lig en Rolstoelbedrijf vervoert mij al sinds de tweede mulo naar school. Zijn bedrijf vervoert mensen met ‘special needs’ op afspraak. Toen de vorige eigenaar van Cobus Lig en Rolstoelbedrijf, Julien Dijksteel, hoorde dat ik na mijn havo-opleiding wilde werken, heeft hij mij een baan en een verblijfplaats aangeboden. Hij is net een vader voor me en ik ben hem daar zeer dankbaar voor.”
VN-Verdrag
Door openbare gebouwen en wegen op de huidige manier te bouwen en geen rekening te houden met ‘people with special needs’ handelt Suriname in strijd met het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een handicap. De conventie die in mei 2008 werd ingesteld verplicht de ondertekenaars om sociale en fysieke belemmeringen weg te nemen die gehandicapten dagelijks in hun deelname in de maatschappij ervaren. Landen als Nederland hebben in hun bouwvoorschriften sinds 2008 voorzieningen getroffen om deze mensen in staat te stellen volledig te participeren in de maatschappij.
Lees meer berichten uit de categorie .
oktober 26, 2018