“Ik werd vaker door medestudenten naar boven geholpen, maar dat was gevaarlijk. Ik heb na het eerste kwartaal daarom besloten om toch maar naar de havo te gaan, en die rondde ik binnen twee jaar af.” Een wreed lot lijkt dat om wegens de beperkte voorzieningen je droom te moeten laten voor wat het is. Maar Esten is niet verbitterd. “Ik maak er het beste van, ik ben nooit gediscrimineerd en mijn medestudenten waren altijd heel vriendelijk. Wel staarden de kinderen heel vaak naar mij. Maar dat komt doordat ‘special needs kinderen’ die eigenlijk normaal onderwijs kunnen volgen niet samen naar school gaan met andere kinderen. In het buitenland gaat dat wel samen.”

Openbare gebouwen

Maar er moeten nog meer zaken veranderen in Suriname. Esten pleit ervoor dat bij het verstrekken van bouwvergunningen voor openbare gebouwen het verplicht gesteld wordt dat die gebouwen
rolstoelvriendelijk moeten zijn. “Omdat de huidige gebouwen dat niet zijn, raken wij nodeloos geïsoleerd. Dat is niet prettig.” Ook over de inrichting van de trottoirs moet nagedacht worden, vindt Esten. “Ik houd van wandelen, maar zeker in de stad gaat dat niet. De stoepen zijn heel erg ongelijk en niet prettig voor mensen met een beperking. Ook de straattegels die er vaak ongelijk bij liggen en de open putten vormen voor mensen als ik een levensgroot gevaar”, zegt zij verder spijtig.