Rolstoelonvriendelijk Suriname
Rolstoelonvriendelijk Suriname
Isolatie van mensen met een beperking
Special needs
Wie om zich heen kijkt in ons land, zou wellicht tot de conclusie kunnen komen dat er heel weinig of zelfs geen mensen met een beperking wonen in Suriname. Maar niets is minder waar. Door de wijzewaarop gebouwen en openbare voorzieningen zijn ingericht, zijn de mensen met een beperking in Suriname gedwongen een teruggetrokken leven te leiden.
Dit zorgt voor veel wrevel, zeker bij Esten Cohen, een 32-jarige jonge vrouw die liever niet praat van ‘mensen met een beperking’. “Ik houd persoonlijk meer van de Engelse aanduiding: ‘people with special needs’ en niet van het woord ‘beperking’ omdat iedereen wel een beperking heeft. Bij de één is het zichtbaarder dan bij de ander.”
Wreed lot
“Ik zou wensen dat het zo makkelijk was om overal te komen. Door de aanleg van het fietspad hier dichtbij Lelydorp kan ik mijn weg vinden, tot iets voorbij het Kofidjompo plein. Maar veel verder kan ik niet”, zegt ze teleurgesteld. Esten heeft een modieuse bloes aan en zou veel vaker bij de kledingwinkel dicht bij haar werk en thuis haar eigen kleding willen kopen. Een eenvoudige handeling waar mensen die geen ‘special needs’ hebben bijna niet bij stilstaan. Voor zij die daar wel behoefte aan hebben, is een gebrek aan speciale voorzieningen gelijk aan een leven vol afhankelijkheid. “De stoep van de winkel is te hoog, ik kan er niet in. Ik moet daarom een taxi pakken en veel verder gaan, om iets te kopen. Dat zou niet zo moeten zijn”, vindt Esten.
Cobus
Esten werd geboren op 25 november 1985 en werd gediagnosticeerd met de ziekte MSA type 2, een spierziekte waarbij de zenuwen in het ruggemerg de spieren niet goed kunnen aansturen. Ze zit in een rolstoel en had een vrij moeilijke jeugd. Als kind werd zij door het Medisch Opvoedkundig Bureau doorverwezen naar de Mytylschool waar zij het glo-toetsniveau bereikte en na het succesvol behalen van die toets, de muloschool bezocht. Binnen vier jaar had ze die afgerond. Haar droom om medisch analist te worden, leek binnen handbereik. Helaas was het gebouw van het Natin; de toegangspoort tot de realisatie van die droom zeer rolstoelonvriendelijk.
VN-Verdrag
Door openbare gebouwen en wegen op de huidige manier te bouwen en geen rekening te houden met ‘people with special needs’ handelt Suriname in strijd met het VN-verdrag voor de rechten van mensen met een handicap. De conventie die in mei 2008 werd ingesteld verplicht de ondertekenaars om sociale en fysieke belemmeringen weg te nemen die gehandicapten dagelijks in hun deelname in de maatschappij ervaren. Landen als Nederland hebben in hun bouwvoorschriften sinds 2008 voorzieningen getroffen om deze mensen in staat te stellen volledig te participeren in de maatschappij.
Esten wil in de toekomst vooral meer van de wereld zien. Als dichteres en schrijver zou reizen haar visie verbreden. “Ik hoor en lees dat het in Europa en in andere landen waar veel toeristen komen, wel makkelijker is voor mensen met een rolstoel om zich vrij te bewegen. Dat wil ik heel graag ook zelf ervaren.”