Ons huis hoeft geen showcase te zijn
Ons huis hoeft geen showcase te zijn
Cribs
Marciano "Sjeik" Zalman: Ons huis hoeft geen showcase te zijn.
Voor de Rubriek Cribs gaat de redactie van Surgoed op zoek naar bekende Surinamers die willen laten zien waar en hoe ze wonen; hoe hun ‘crib’ is ingericht. Dit keer hebben we een bezoek gebracht aan Marciano ‘Sjeik’ Zalman (52), die we kennen als presentator, sportjournalist, basketbalcoach, atleet en docent lichamelijke opvoeding. In zijn drukke bestaan is er één plek waar hij helemaal tot rust komt: zijn huis.
Dit huis, waar hij met veel plezier samen met zijn vrouw woont, bevindt zich op een ruim perceel van 635 vierkante meter aan het einde van een rustige zandweg in de buurt Pontbuiten. ‘We hebben dit perceel voor een heel schappelijke prijs kunnen kopen van een vrouw voorin de straat. Vaak als mensen ‘Pontbuiten’ horen, dan fronsen ze hun wenkbrauwen. Want het had – vooral in het verleden – een slechte naam. Maar in de elf jaar dat we hier wonen, is er nooit iets gebeurd.’
Geen pranpran
Er staat een tevreden man in de sfeervolle, ruime woonkamer die gekenmerkt wordt door veel bruintinten, hout en andere natuurlijke materialen. Trots vertelt Marciano dat hij het hele huis zelf geverfd heeft. ‘Voor ons was het allerbelangrijkste om een huis te hebben waarin we ons thuis voelden, makkelijk voelden. We hebben het heel eenvoudig opgezet, zonder pranpran. Het hoeft geen showcase te zijn, het moet wel iets zijn wat ons is.’ Marciano is veel op pad en heeft een drukke agenda. Wanneer hij rond half elf van voetbal of basketbaltraining thuiskomt, is de bank zijn favoriete plek om samen rustig nog wat na te kletsen.
Vanuit de woonkamer komen we in de op maat gemaakte houten open keuken. Boven de eettafel prijkt een houtsnijwerk van een inheems figuur. Om opnieuw de liefde voor hout weer te geven, maar ook een stukje van zijn roots. Om diezelfde reden zien we in een andere hoek van de woning een dyarususturu staan; deze symboliseert de Creoolse roots van zijn vrouw. Na een speels afstapje komen we in de hal terecht, met aan weerszijden ruime kamers die allebei uitkijken op het achtererf. Het uit de hand gelopen prieel springt meteen in het oog. Marciano wilde in eerste instantie een erftentje achter het huis, maar laat zich uiteindelijk overhalen een goed fundament te plaatsen, zodat er altijd nog een tweede woning met zelfs een bovenverdieping van gemaakt kan worden. Tot die tijd is het een relaxplek, waar zitjes en feestjes worden gehouden.
Honden
Wat verder in het oog maar zeker ook in het oor springt, zijn de zes honden die ons luid blaffend laten weten dat we op hun terrein zijn. ‘We wilden in het begin eigenlijk geen hond hebben, want ik had nog geen schutting. Maar ineens lag er eentje voor het huis. M’n vrouw zei: geef dat beest geen eten, want anders gaat ze hier blijven. Maar die hond keek me recht in m’n ziel aan en de vierde dag heb ik haar toch te eten gegeven. Vanaf dat moment was ze binnen en een week daarna heeft ze puppy’s geworpen. Alle andere honden komen uit haar.’ De honden zijn er – naast de groene vingers van zijn vrouw – ook de reden van dat niet het hele erf betegeld is, zodat ze zand hebben om in te spelen.
Aan de achterwand van de garage prijkt een schilderij van broer Sirano Zalman boven een aantal basketballen, daarvoor een hometrainer en een eenvoudige boekenkast met een aantal bokalen, badges en mascottes. Waar de rest van de trofeeën staat? ‘Ik heb meer dan honderd medailles van mijzelf; voor atletiek, voetbal, turnen en de nationale basketbalselectie. Ze zijn bij mijn vader thuis. Daar zal ik ze ook laten staan, want in principe heb ik alles wat ik met sport bereikt heb aan hem te danken. Ook m’n discipline heb ik van hem en daar heb ik in mijn leven echt de vruchten van geplukt.’
Lees meer berichten uit de categorie Cribs.
juni 4, 2017