Terwijl Eugenie nog bezig was mensen te mobiliseren en haar plannen uit te werken, bereikte haar het slechte nieuws: het stukje grond dat zij had geërfd, werd ook geclaimd door een ander, Ray de Bruin. Met veel moeite en hulp van een notaris kon Eugenie achterhalen wat precies het probleem was. De grond van Eugenies moeder maakte deel uit van een grote plantage, eigendom van verschillende familieleden. Deze plantage was ooit verdeeld in acht gelijke stukken grond. En een van die stukken was meer dan een eeuw geleden verkocht aan een andere familie, de familie De Bruin, om met dat geld enkele verbeteringen aan te brengen aan het gehele terrein. Op een oude kaart is die verdeling in acht stukken goed te zien.

Voorlopig kan Eugenie dus nog niet aan de slag met haar mooie plannen. Ze overweegt weer terug te keren naar Nederland, nu ze de komende tijd geen enkele bron van inkomsten heeft.

Maar ergens rond de laatste eeuwwisseling is er toch iets misgegaan, want nu blijkt dat de familie De Bruin twintig jaar geleden op een heel andere locatie een perceel heeft laten uitmeten, dan op het deel dat zij volgens de oude kaart – en volgens de oorspronkelijke verkoopakte – hadden gekocht. Precies het stuk grond van Eugenie.

Hoe dit heeft kunnen gebeuren? Eugenie ontdekte dat toen de plantage ruim een eeuw geleden werd verdeeld, er nog geen preceelnummers werden gebruikt. In die tijd werden alleen de hoekpunten genoemd, de oppervlakte en een globale omschrijving van de ligging. Zoals ‘aan de rivier’ of ‘aan de weg’. Het kan daarom heel lastig zijn om nu nog te bekijken waar een gekocht perceel precies ligt. Maar in dit geval is het wel opmerkelijk dat bij het perceel dat de familie De Bruin had gekocht, staat vermeld dat hun grond ‘aan de rivier’ ligt. Toch heeft de landmeter een stuk uitgemeten dat helemaal niet aan het water ligt.