Esseline Louise Gummels Tante Es
Esseline Louise Gummels Tante Es
Cribs
Boeken
Een stille kracht en bijzondere vrouw met een rijk verleden. Op 16 oktober 2017 bereikt Esseline Louise Gummels de respectabele leeftijd van 105 jaar. In de afgelopen eeuw woonde zij op meerdere plekken in het land en alweer 35 jaar in de rustige buurt aan de Copernicusstraat.
“Ik ben blij dat ik die keus maakte. Ik heb geen last van mijn buren en mijn buren ook niet van mij”, grapt ze als we haar bij binnenkomst in
haar kamer aantreffen. Een goedlachse, vrolijke vrouw met tussen de grijze haren op haar hoofd nog delen van een zwarte haardos. Haar ogen stralen en haar verhalen zijn zo haarscherp, dat het moeilijk te bevatten is dat het CBB geen fout maakte over haar geboortejaar. “Als ik iets vertel zie ik het voor me, tot aan wat de kinderen op dat moment aan hadden. Mijn hersenen zijn nog sterk”, vertelt ze met een zeker trots.
Jonge jaren
Dit betekende meestal dat je ondergebracht werd bij familie. Zo woonde ze op latere leeftijd bij de zus van haar vader. Maar eerst bij de twee gezusters Lobato, op de hoek van de Wagenweg- en Klipstenenstraat. Aan hen liet Esseline flink haar koppige zijde zien. “Als kind speelde ik altijd met jongens. De jongens van Charante waren goede vrienden van me. We waren met zijn drieën als meisjes van de buurt, de twee zusjes Charante en ik. Als ik straf had, dan werd de deur dicht gedaan en mocht ik niet naar buiten, maar dan klom ik uit het raam en ging toch weg. We waren ondeugend. Tot mijn 11e of 12e jaar heb ik daar gewoond”, vertelt ze lachend.
Ondro oso
Het was na haar huwelijk dat zij verhuisde, naar de Gongrijpstraat. “Een kleine bovenwoning die we leuk moesten maken met weinig geld. Een uitdaging, maar leuk.” Enkele jaren later verhuisden ze naar de Prins Hendrikstraat: “We hadden een ondro-oso en er was een galerij met dichte shutters wat de eetkamer was. De keuken had je ernaast. Ik kocht geruite stoffen, 9 cent per el, dat waren de prijzen van stoffen in die tijd. En ook een djuka pangi die ik gebruikte als gordijnen voor de voorkamer. Ik had altijd planten en helemaal geen dure dingen.” Nu, vele verhuizingen, herinneringen en jaren verder, is het niet anders. Zij heeft nog enkele spullen die bijna 50 jaar oud zijn, zoals haar koperwerk. Veel is het niet, want de meeste spullen gaf tante Es weg. “Ik had wel koperwerk, maar ik haatte koperwerk poetsen.Ik had koekvormen en die heb ik aan de kinderen gegeven om mee te spelen. Ook had ik nog een lampenkap van de Lutherse kerk en heb die niet zo lang geleden weggeven aan een vriendin.”
Lelijke dingen
Door de jaren heen, heeft tante Es veel van wat zij wel overheeft, netjes geordend. De geschiedenis over de verschillende plaatsen waar zij gewoond heeft, is daar onderdeel van. Want zegt ze zelf: ze heeft in een aantal mooie huizen gewoond, zoals de directeurswoning te Hazard. En dat zij een uitgesproken mening heeft over de wijze waarop er nu gebouwd wordt, steekt ze niet onder stoelen of banken. “Vroeger was alles echt leuk, zoals de Surinaamse huizen eruit zagen. Kijk, hout is niet te betalen. En onderhoud is verschrikkelijk. Maar het is toch veel mooier! Het is veel prettiger. Nu bouwen ze van die verschrikkelijk lelijke dingen!” uit zij haar mening. “Ik kan het niet waarderen.”
Lees meer berichten uit de categorie .
september 7, 2017