Dit betekende meestal dat je ondergebracht werd bij familie. Zo woonde ze op latere leeftijd bij de zus van haar vader. Maar eerst bij de twee gezusters Lobato, op de hoek van de Wagenweg- en Klipstenenstraat. Aan hen liet Esseline flink haar koppige zijde zien. “Als kind speelde ik altijd met jongens. De jongens van Charante waren goede vrienden van me. We waren met zijn drieën als meisjes van de buurt, de twee zusjes Charante en ik. Als ik straf had, dan werd de deur dicht gedaan en mocht ik niet naar buiten, maar dan klom ik uit het raam en ging toch weg. We waren ondeugend. Tot mijn 11e of 12e jaar heb ik daar gewoond”, vertelt ze lachend.

Ondro oso

Het was na haar huwelijk dat zij verhuisde, naar de Gongrijpstraat. “Een kleine bovenwoning die we leuk moesten maken met weinig geld. Een uitdaging, maar leuk.” Enkele jaren later verhuisden ze naar de Prins Hendrikstraat: “We hadden een ondro-oso en er was een galerij met dichte shutters wat de eetkamer was. De keuken had je ernaast. Ik kocht geruite stoffen, 9 cent per el, dat waren de prijzen van stoffen in die tijd. En ook een djuka pangi die ik gebruikte als gordijnen voor de voorkamer. Ik had altijd planten en helemaal geen dure dingen.” Nu, vele verhuizingen, herinneringen en jaren verder, is het niet anders. Zij heeft nog enkele spullen die bijna 50 jaar oud zijn, zoals haar koperwerk. Veel is het niet, want de meeste spullen gaf tante Es weg. “Ik had wel koperwerk, maar ik haatte koperwerk poetsen.Ik had koekvormen en die heb ik aan de kinderen gegeven om mee te spelen. Ook had ik nog een lampenkap van de Lutherse kerk en heb die niet zo lang geleden weggeven aan een vriendin.”