Gerecyclede droombank
Gerecyclede droombank
COLUMN: Euritha Tjan A Way
Toen ik jonger was, eigenlijk een tiener, had ik me al voorgenomen wat ik in het leven zou doen. Ik zou het lyceum afmaken, rechten studeren, zes kinderen hebben en wonen in een droomhuis. Je gelooft het misschien niet; maar zelfs de inrichting van mijn huis was al uitgestippeld.
Thuis hadden we zo een Woonmagazine met leuke meubels erin. Het was het gezegende tijdperk vóór internet waarin er nog zoveel tijd over was voor van alles en nog wat, omdat er niet het prangende gevoel was dat je op elke vraag direct moet reageren op sociale media.
Onze vaklui doen echt prachtig werk, maardan komt de stoffeerder erbij en die weet kennelijk heel weinig van kleuren combineren.
Bovendien houden die lui absoluut niet van lekker zitten. De eerste banken die ik zag nodigden niet uit tot verder proberen. De stoffen waren of rood, blauw of groen suèdeachtig. Dan weer stoffen met hele grote bloemen in en met minimale sponsvulling.Gewoon akelig.
Begrijp me goed, ik ben me helemaal ervan bewust dat over de smaak niet valt te twisten,maar na de ene na de andere tevreden klant te zien weglopen terwijl ik elke keer echt schrok, begon ik aan mezelf te twijfelen.
Maar opgeven is niet in mijn aard, dus de zoek tocht ging verder. Ik zocht iets dat zou passen bij een bruin-crème inrichting en
ongeveer SRD 3500 mocht kosten. Dan maar de markt van banken met losse kussens proberen. Ook daar ging de ene na de andere bank mee naar een nieuw huis met een te vreden klant en bleef ik mokkend, over mijn kont wrijvend en gedesillusioneerd, achter.De combinaties waren wat mooier, maar de kussens; o man man. Veel hadden aan de bovenkant een rare bobbel alsof die in je onder rug thuis hoorde en de exemplaren die dat niet hadden lieten je het houten, vaak latten frame van de bank wel heel erg voelen.
Ten einde raad – want het exemplaar thuis stond echt op uit elkaar vallen; zelfs de kat liep er na een pijnlijk ongeluk door een los geraakte streng rotan nu met een boog omheen – besloot ik duurzaam te gaan. Men noemt dat met een hippe term recyclen en ik ken het als tweedehands. Op Facebook zijndaar speciale pagina’s voor. Maar die mensen hadden kennelijk ook besloten om lokaal in te kopen en duur verder te verkopen of hun smaak qua buitenlands was op zijn zachts gezegd pijnlijk.
Maar het spreekwoord ‘als de nood het hoogst is, is de oplossing het dichtstbij’ bestaat niet voor niets en warempel! Ik vond een knusse winkel waar tweede handse banken voor een redelijke prijs werden verkocht. Bij mijn eerste bezoek al vond ik de liefde van mijn zit vlak direct. Binnen mijn budget, een droombank en ook nog lekker hip meegedaan aan het milieu vriendelijke recyclen. Ik raad het iedereen aan.
Lees meer berichten uit de categorie .
november 1, 2016