Het bovennatuurlijke bestaat!
Het bovennatuurlijke bestaat!
COLUMN: Euritha Tjan A Way
De een houdt van comedy, de ander van een goed drama. Ik heb het genre horror in mijn hart gesloten. Ik kan me zelfs de eerste keer, heel wat lentes terug, herinneren toen ik voor het eerst een horrorfilm zag. Het was thuis bij mijn tante, we waren er met de hele familie naartoe omdat zij de eerste in de familie was met een kleurentelevisie. Die stond in een bepaalde hoek parmantig opgesteld, en goed zichtbaar voor de buren ook.
En terwijl ik, met een kussen in de hand klaar om mij daarachter te verschuilen als het te veel werd, geboeid zat door te kijken, stonden de andere familieleden een voor een op. Maar de film over mensen van wie de ogen in hun oogkassen omkeerden wanneer ze in een bepaalde kamer kwamen van een spookhuis bleef mij intrigeren. Ik heb daarna een week naast mijn moeder geslapen van angst, maar zodra ik bij me tante zat wilde ik weer zo een film kijken op haar intussen gloednieuwe betamax-videospeler.
Door de eerste scheurtjes in het jonge verbond was ik soms dagen en nachten alleen thuis. En op een avond, drie weken na de eerste keer daar slapen, hoorde ik een geluid alsof er iemand in die kamer was. Alsof iemand een kastdeur open en dicht deed en dan steeds weer, steeds weer. Ik trok me terug in onze slaapkamer deed alles potdicht en de radio aan. Zo lag ik te beven totdat vriendlief thuis kwam en ik hem het verhaal vertelde. “Niets aan de hand, je moet niet zoveel horrors kijken”, werd mij voor de voeten geslingerd.
Maar zodra ik alleen thuis was begon het geluid weer. Een keer hield ik het niet meer en vroeg de benedenbuurvouw die vrijwel altijd ladderzat was, of ze wist waarom die kamer dicht was. Ik nodigde mezelf uit voor een borrel en ze vertelde me het verhaal. Zij dronk vaker om het geluid niet te horen. Ze huurde het huis vanwege de schappelijke prijs, maar ’s avonds leek het soms, alsof er mensen voetbal speelden boven, in die kamer. Ze belde dan de huisbaas en dan bleef het korte tijd rustig. Alsof iets zich dan koest hield in de kamer.
Ik belde de volgende dag de huisbaas en gaf hem door dat ik alles kort en klein zou slaan in het huis en hij mijn NF 100 borg maar mocht hebben, mits hij nu gelijk de deur zou komen opendoen van die ene kamer. Hij vroeg me beleefd even weg te gaan toen hij er eenmaal was.
Bij terugkeer was er iets op de deur geschreven en hij beloofde me dat ik niets meer zou horen. We hebben de laatste dagen tot de verloving bibberend de nacht doorgebracht, maar het geluid kwam niet meer. Toen de huisbaas op de laatste dag de sleutel kwam halen, vroeg ik toch wat er in de kamer was gebeurd. Hij zei: “Zodra de kamer en het huis lang dicht zijn komen deze klachten. Het duistere wint het dan van het licht. Let er dus op als je je eigen huis hebt dat er veel lucht, licht en leven is”, zei hij. Advies dat ik tot de dag van vandaag nooit ben vergeten. Het blijft mijn reality-check wanneer ik weer eens kijk naar de volgende horror in een spookhuis.-.
Lees meer berichten uit de categorie .
oktober 3, 2019