Oso lobi – lucht, liefde en leven
Oso lobi – lucht, liefde en leven
Het stekkie van...
Balkon in huis
HET BLAUWE HUIS Witte, grijze en af en toe roze huizen, en dan opeens een donkerblauw met een groene poort. Het opvallende bouwsel,dat eigenlijk enige in zijn soort is aan de Surinamerivier te Boxel, hebben Marieke Hermelijn-Visser en haar man Michael en hun drie kinderen door de jaren heen gemaakt tot hun thuis: Oso Lobi.
Met zicht op de Surinamerivier, het geluid van veel vogels op de achtergrond en een heerlijke bries als ons gezelschap, vertelt Marieke hoe dat precies is gegaan. “Dit huis was van Michael zijn vader, die was tandarts en hield vreselijk veel van vissen en varen. Dit stukje perceel
was eigenlijk daarvoor bedoeld.” Maar aan het begin van de jaren tachtig hadvader Hermelijn genoeg puin gestort in een zelfontworpen stenen bak, om het perceel een stukje de rivier in te verlengen. Hij zette er een optrekje neer. “Helaas stierf hij zonder dat hij daar echt van heeft kunnen genieten”, vertelt Marieke spijtig. Het huis was bedoeld als weekendhuisje en werd heel snel opgezet met een stalen constructie, die werd opgevuld met spuitbeton en een stenen dak.
Wijds gevoel
Wat een kleine snelle verbouwing moest worden, duurde tweemaal zo lang dan gepland met het ene horrorverhaal na het andere. Uiteindelijk mocht het resultaat er zijn. De buitentrap staat nu binnen en het huis beschikt nu over een ruime voorzaal, keuken, werkkamer en eetgedeelte beneden én veel glazen ramen. Wie op het balkon staat van de binnentrap, kan niet ontkomen aan het wijds gevoel dat je overvalt: de opzet om het uitzicht buiten onderdeel te maken van de ervaring binnen is zonder meer gelukt. De glazen ramen bieden een prachtig uitzicht en het huis straalt van leven. “Na de eerste verbouwing was het huis groenwit geverfd. Een besluit dat we hadden genomen omdat we eigenlijk een houten huiswilde zoals de houten huizen in Paramaribo, maar we hadden een stenen huis”, beschrijft Marieke het compromis.
Frida kahlo
Die kleur werd later vervangen voor een diepblauwe; azul. En net als zoveel in en rondom Oso Lobi, zoals het huis liefdevol wordt genoemd door zijn bewoners, is dat niet zomaar gedaan. Marieke was al jarenlang fan van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo, die vooral bekend stond om haar Mexicaanse klederdrachten en opvallende make-up. Het huis Casa Azul, waar ze met de beroemdere kunstenaar Diego Rivera woonde, is nu een museum geworden. “Vandaar ook dat we kozen voor de kleur blauw. Enkele jaren verder, toen ik mijn eigen kantoor had met Tabiki Productions, hebben we daar geëxperimenteerd met kleur. Dat hebben we toen hier ook gedaan”, wijst Marieke de kleuren aan die het interieur sieren. Het oranje en geel van de muren die schuin naar elkaar toe lopen is extra opvallend. Zeker een lust voor het oog als de zon door de ramen naar binnen schijnt. Maar niet alleen de structuur van het huis is opvallend en karakteristiek. Ook de inrichting. Michael en Marieke zijn fan van kunst en dat is overal in het huis te merken. Eveneens de boekencollectie, die intussen is uitgebreid, steelt het hart van menige liefhebber van literatuur.
Panelen
De houten deuren die toegang bieden tot de voorkamer van Oso Lobi bestaan uit panelen met vermoedelijk Saramaccaans houtsnijwerk. “De vader van Michael had ze in Suriname al toen hij nog in Nederland woonde waar hij was gebleven na zijn studie. Daar hingen ze in de woonkamer van het jonge gezin Hermelijn. Hij stuurde ze terug toen hij terugkwam naar Suriname en wij hebben enkele van die panelen in de deur verwerkt.” Binnen in de voorkamer staan een oude houten kist, met prachtige figuren in gemaakt, en een secretaire die even antiek aandoet. De wanden zijn bezaaid met kunstwerken die Marieke heet gekocht, gehad of geërfd.
Haar meest recente aanwinst zijn voetsporen verwerkt in een kunstwerk van I-Co Isan Corinde. “Die zijn de voetsporen van zijn familieleden, ter herinnering aan zijn overleden oma. Hij keek zo op naar haar en zij geloofde dat haar voetsporen nog te Boven- Suriname zijn, het gebied dat onderwater liep bij de aanleg van het stuwmeer”, doet Marieke het verhaal achter dit kunstwerk. Zo heeft elk kunstwerk een eigen.
Fijne plek
Ook de bomen en planten in de tuin, hebben elk een verhaal. “Ik had hier een ‘fatubangi’ van Roberto Tjon A Meeuw, maar die is al helemaal vergaan: houtluizen.” De bomen bieden schaduw en soms ook troost. Er staat er een die geplant is na de dood van hun eerste kind, dat met vier maanden het leven liet; wiegendood. “Nu voelt het aan als een fijne plek”, beschrijft ze de plek waar de calmondin-citrusboom staat, waar de familie snuisterijen die zij belangrijk vindt, deelde met Dylan. De tuin brengt Marieke tot rust en het uitzicht grenzeloos mooi. Met dat mooie beeld en een fijn gevoel van lucht, liefde en leven, verlaten we Oso Lobi: soso lobi.
Lees meer berichten uit de categorie .
februari 4, 2019