De woning is pas in de jaren vijftig van de vorige eeuw gebouwd, maar de grond kent een rijke geschiedenis. Het verhaal begint wanneer het voorland van de plantage in 1746 door de toenmalige gouverneur aan de dertienjarige Alida Maria Wossink wordt uitgegeven. Waar ze dit aan te danken had, is niet bekend. Wat we wel weten, is dat ze na het overlijden van haar eerste en tweede man nog een derde keer huwt. Ten tijde van haar tweede huwelijk wordt ook het achterland uitgegeven. De plantage is dan ruim 364 hectare groot. Het terrein wordt ontgonnen, en Katwijk ontwikkelt zich tot een bloeiende en goed producerende koffieplantage. Totdat in het midden van de 19e eeuw de grond uitgeput raakt en de koffieoogst slinkt. Er wordt tijdelijk overgestapt op bananencultuur. Later groeit de koffieproductie weer, maar het zal altijd achterblijven bij die van vergelijkbare plantages.

Katwijk heeft daarnaast ook een verleden als interneringskamp, een verhaal dat wordt verteld in het boek van Clark Accord, ‘De koningin van Paramaribo’. De Tweede Wereldoorlog is gaande. Met de komst van Amerikaanse soldaten in de stad, groeit ook het aantal dames dat zich aan hen aanbiedt.

Als een bezoek van prinses Juliana en prins Bernhard aangekondigd wordt, is dat aanleiding om de straten van Paramaribo op te schonen. In 1943 vindt een razzia plaats en worden de dames, zonder enig proces, op verdenking van prostitutie van straat gehaald en meegenomen. Hun nieuwe bestemming: plantage Katwijk. Bezittingen worden hen ontnomen, ze worden gebrandmerkt en aangespoord lichte dwangarbeid te verrichten. “Mijn vader heeft zo een dame gekend uit de Weidestraat”, weet Monique zich te herinneren. “Zij kwam als klant bij zijn winkel Micro Markt, en ze heeft hem haar brandmerk nog laten zien.”