Wat Dikland qua licht wel bijzonder vindt, is het therapeuticum van het kinderhuis Matoekoe in Wanica. “Verkuijl heeft ook gekozen voor gaten in de vloer waardoor het licht heel diep naar binnengaat. Je krijgt hierdoor een verassend verlicht gebouw zonder kunstlicht. En met een gevel van dakplaten en die je gewoon lokaal kunt verkrijgen.”

Verkuijl betrok zoveel mogelijk materiaal in Suriname zelf. Geen buitenlandse aluminiumgevels importeren maar een lokale versie laten vervaardigen. Hout als bouwmateriaal heeft hij op alle denkbare manieren toegepast. “Want hij vond dat het erom gaat dat je werkgelegenheid creëert in Suriname. Dat zie terug tot in den treure”, vertelt Dikland. Voor de overspanning van het SPSB-filiaal in Nickerie gebruikte Verkuijl betonijzer als lokaal alternatief. “Dat het allemaal zou gaan roesten vond hij niet bezwaarlijk. Hij stelde zich op het standpunt: hier heb je niet de technologie om het allemaal zo shiny te maken zoals in het buitenland. Dus shiny dingen vind je niet bij Verkuijl.”

Er zijn daarom gebouwen van Verkuijl naderhand dermate aangepast omdat mensen niet meer erin konden werken. Maar er zijn ook gebouwen met zeer veel zorg onderhouden en precies zo gelaten, zoals de polikliniek van dr. Oedit te Kwatta. “Een schitterend mooi ding, een waar kunstwerkje. Van buiten ziet je het misschien niet zo maar als je er binnen bent is het zo rustgevend.” Het ontwerp moest ook de missie van de opdrachtgever uitstralen, vond Verkuijl. Wat dat betreft vindt Dikland het gebouw van Stichting Lobi (voor seksuele voorlichting) qua detaillering het mooiste. Het stelt een eicel voor die ‘groeit’. “Verkuijl zei tegen mij: ‘Ze begrijpen het gebouw niet.’ Dat kon ik me levendig voorstellen. Alle wanden staan schuin en met speciale vormen die Verkuijl lokaal heeft laten lassen zodat de mensen werk hebben.
De gevel is een soort legodoos met gaatjes.”