Dat is een van de ergste dingen die ik ook zie gebeuren in Paramaribo en in bepaalde plekken in de kuststrook. Bomen die er al jarenlang stonden, worden als overbodig beschouwd en weggekapt. Weinig wordt nagedacht over hoe samen met de natuur die er is, te komen tot een harmonieus geheel. Iets dat waarde toevoegt aan het gehele plaatje in plaats van iets dat het plaatje zo rigoureus uit de context haalt. Een voorbeeld van een rigoureuze aanpassing is de ‘facelift’ die Ondrobon heeft ondergaan. Nadat de aannemer jaren daar bezig is geweest de boel aan te passen, staan er nu twee grote stalen optrekken, die kennelijk dienst zullen doen als busterminals. Die zijn lekker van staal en zullen ongetwijfeld aanvoelen als een oven in de droge tijd. Daar is dus niet over nagedacht. Want indien ervoor was gekozen de bomen te laten staan en een harmonieus geheel te creëren, dan was dat stukje erfgoed van amandelbomen langs de weg niet verloren gegaan. Het is dan ook begrijpelijk dat veel mensen de plek nu gekscherend Sondrobon (zonder bomen) noemen.

Als Surinamer raakte in compleet verliefd op mijn land doordat ik in mijn tienerjaren ook het bos leerde kennen. Impliciet kwam daar ook het besef van het belang van behoud van groen in de stad erbij. Hoe gaan we ervoor zorgen dat de jeugd die smartphones en internet heeft, het belang van groen gaat inzien als er in de binnenstad geen groen meer is en het bos te duur om te bezoeken?

Het predicaat ‘groenste land van de wereld’, waar we zo trots op zijn, lijkt dan zo paradoxaal.