In deze ontwikkeling past ook het verhaal van Tanya Wijngaarde. Voor haar werd duidelijk dat er toch veel meer bij zo’n tweede huis komt kijken dan ze had verwacht. Zij en haar man hadden een huisje aan de kreek op plan-tage Republiek. Het was acht jaar in hun bezit. Natuurlijk heeft ze er wel van genoten, maar op een gegeven moment werd het meer zorg dan genieten. ,,Ik had er niet op gerekend dat er zo veel onderhoud en zorg bij kwam kijken. We hadden een mooie tuin, mooie planten en bloemen. En dat moet je onderhouden. En je maakt je ook zorgen als je zo ver weg zit en je spullen zijn daar”, vertelt Wijngaarde.

Ook het feit dat er steeds dingen moeten gebeuren is lastig, vindt Wijngaarde. ,,Er is veel hout, het stikt er van de houtluizen. Je moet elke keer verdelgen. Er is veel zorg en het kost best veel geld.” En omdat het terrein aan de kreek lag, was het toegankelijk voor iedereen. ,,Je zag dat mensen op het terrein gingen. Dan kon je weer sigarettenpeukjes opruimen.” Toen ook nog de stroomkabels gestolen wer-den, hakte de familie de knoop door en werd het huis voor verkoop aangeboden. ,,Voor ons was het uiteindelijk minder geschikt. Je kunt het geld ook gebruiken om elke keer een ander oord te bezoeken.” Het lukte hen het huis binnen niet al te lange tijd te verkopen. De familie Gerling moet daar echter niet aan denken. Ze kunnen niet meer zonder hun buitenhuis. Want ook al hadden ze het perceel als tweede generatie niet kunnen overnemen, dan hadden ze wat anders gezocht. ,,Ik keek altijd ernaar uit, ik wilde eigenlijk een buiten-huis op Saramacca, maar het is er niet van gekomen. Toen we dit kregen, hadden we dus al iets om mee te werken en hebben we het aangepakt. De enige voorwaarde is: je moet er wel feeling voor hebben.