Tot mijn verbazing liepen deze prijzen heel breed uit elkaar; van € 100.000,- tot € 1.000.000,-voor een lap bos. Ja, het klinkt oneerbiedig maar meer is het ook niet. ‘t Is een lap bos zonder toegangsweg en een kaart is niet beschikbaar. Als je dan al zo’n oude plantage tussen niemandsland koopt, krijg je te maken met de uitmeting. Stel je wil het schoonmaken , hoe weet je dan waar de grens loopt? De meeste plantage-eigenaren beschikken alleen maar over een figuratieve kaart; dus dan weet ik de grens van de buren niet. Na navraag bij een bekend landmeter, legde hij me uit dat er vaak geen referentiepunten beschikbaar zijn om een plantage uit te meten. Dus je weet het nooit zeker of je grens misschien 50 meter naar rechts of links liep. Bij benadering schijnt het ongeveer aan te geven te zijn. Zo’n kaart maken is ook niet goedkoop. Dus een plantage kopen is ten tweede, de kaart ervan maken is moeilijker! Ik vroeg me dus af waarop de prijs van de verkoop ervan dan eigenlijk gebaseerd was? Volgens de landmeter wist niemand dit eigenlijk en vroeg men maar raak zonder dat er enige onderbouwing aan gekoppeld was. Toen ik hem vroeg hoe ik dan wist of de prijs fair was, zei hij me het volgende: “ga een keer naar zo’n plantage midden in het bos, dan blijf je daar lekker een nachtje in je hangmat overnachten; je laat je helemaal afranselen door al die muskieten en ga je dan een beetje pinaren. Als je terug bent, is alle romantiek over de aankoop van een oude plantage verdwenen. Mocht je dan nog in de veronderstelling zijn er één te kopen, dan tel je het aantal muskietenbulten op je lichaam en doe dat maal € 1000,-, dan kan je dat bieden als prijs.” De lukrake vraagprijzen voor een oude plantage kwamen spontaan uit de lucht vallen volgens hem. Deze benadering van de vraagprijs was even secuur als de marktprijzen.

Jules Dest