Elke boom heeft een verhaal en draagt persoonlijke herinneringen met zich mee. Ook het aantal orchideeën valt op. Ze hangen ieder in een eigen potje onder een grote neemboom. “Ik heb er zo’n zeventig. Er zitten nu nieuwe knoppen in en ik kijk uit naar de dag dat ze allemaal tegelijk open gaan.” Samen met haar man heeft mevrouw Mahabir-Punwasie het perceel in de jaren zestig voor een prikkie kunnen kopen. “Het heette dat het spookte op dit terrein. Het verhaal is dat er een moord is gepleegd waarbij de slachtoffers in stukken zijn gehakt.” De glinstering in de ogen van mevrouw Mahabir-Punwasi verraadt dat ze dit zelf niet echt gelooft. Aan de uiteindelijke bouw van het huis hebben de eigenaren lang gewerkt. Als onderwijzers konden ze slechts beetje bij beetje sparen. Om extra inkomsten te krijgen plantte mevrouw Mahabir-Punwasi onder andere cassave en zoete patat. Langs het water groeide maïs die ook werd verkocht.

Ook nu nog haalt mevrouw Mahabir-Punwasi haar verse fruit dagelijks van haar eigen erf. Het duurde tot ver in de jaren zeventig voordat er daadwerkelijk een woning stond om te betrekken. Al bij de bouw waren ze het er over eens wat ze wilden. “Onze slaapkamer werd als een echte masterbedroom ingericht met een balkon én een eigen bad en toilet. De kinderen hadden zo ook hun eigen plek waarin ze lekker hun gang konden gaan en wij niet zo streng op de rommel hoefden te letten.” In de tussenliggende periode woonde het gezin Mahabir-Punwasi in de stad. Op het perceel staan nu drie huizen. Zij zelf bewoont het eerste, het tweede wordt verhuurd en de derde woning wordt opgeknapt en klaar gemaakt zodat haar zoon het met zijn gezin kan betrekken. Twee jaar geleden is de man van mevrouw Mahabir-Punwasi overleden. Ze hadden samen plannen om het huis aan te pakken. Een jaar geleden is het huis dan ook onderworpen aan een grondige onderhoudsbeurt. Aan de sfeer en het uiterlijk van de woning is weinig veranderd. “Precies zoals mijn man dat zou willen.”

De belangrijkste plaats binnenshuis is de hoek waarin mevrouw Mahabir-Punwasi haar dag begint. “Als ik hier zit te mediteren voel ik mezelf volledig opgaan in mijn omgeving, de natuur en de almachtige.” Aan de andere kant van de woonkamer vinden we een veertig jaar oude houten bar. ,,We konden hem eigenlijk niet betalen, maar hij moest en zou er komen.” De houten deur die bovenaan de trap de toegang biedt tot de overige vertrekken heeft mevrouw Mahabir-Punwasi speciaal in het binnenland laten maken en is dus van originele Surinaamse makelij. De woning heeft rondom een groot terras waar verschillende zitgelegenheden gemaakt zijn. ,,Soms zit ik het prettigst op de grond’, bekent mevrouw Mahabir-Punwasi.